Als je erover nadenkt is het allemaal wel grappig zo’n bijeenkomst waarbij AFAS denk ik teamvorming wil kweken en de experts daarnaast wil informeren over de opstelling van de experts in het veld in de toekomst.
Een soort spelers / leiders bijeenkomst dus waarbij de spelers net als in het echte leven toch vaak hun eigen zin doen, en deze spelers zijn allemaal behoorlijk vrijgevochten wat het geen eenvoudige klus maakt. Daarnaast willen ze allemaal die basis plaats in het veld en niet op de reservebank dus dat ondermijnd ook wel een beetje het teamgevoel. Respect dus in ieder geval voor iedere trainer / coach die zich hiervoor in het zweet wil werken.
Zelf vind ik vooral dat het zaken leven leuk en vol humor moet zijn maar ik ervaar dat veel mannen hun werk vooral als één “groot spel” zien. In razend tempo leer ik iedere dag bij. Niet alleen over de technische inrichting van AFAS maar ook over “het spel wat gespeeld” wordt. Want zo zien de heren in mijn omgeving dat. Als je een opdracht aan een concurrent kwijt raakt dan is het “all-in the game”. Ze zeggen dan stoer “you win some you lose some”. En als ik klaag over iemand die niet nakomt wat hij eerder gezegd heeft dan krijg ik te horen, ja Tos, “zo wordt het spelletje gespeeld”. Er wordt vooral verwacht dat je het “spel meespeelt” en als je tegensputtert dan “snap je het spelletje” niet en voor je het weet sta je “buitenspel”.
Gelukkig “scoor” ik zelf wel met regelmaat waardoor ik toch “in het veld” gedoogd word ondanks dat ik het “spelletje niet beheers”. Mij te ingewikkeld, al die tactieken, spel manoeuvres, verschillende opstellingen en scoringspercentages, laat mij maar gewoon mijn ding doen. Als ik scoor is per slot uiteindelijk toch het hele team blij.
En heel grappig vind ik het dan dat je al die “spelende mannen” dan toch tot zwijgen kan brengen als je in een overvolle Kees Kist Lounge zegt na afloop van AZ – PSV; “heren maak je toch niet zo druk, het is maar een spelletje”…..